Өөрчилж чадахгүй зүйлээ хэтэрхий их сонсох нь хүмүүсийг идэвхгүй болгодог. Мэдээ хүмүүсийг залхаасаар хүмүүс эцэстээ идэвхгүй, ирээдүйд итгэх итгэлгүй, золгүй гутранги үзэлтнүүд болдог. Мэдээж хүн бусдад туслахыг хүсэж дэлхий ертөнцийг сайхан газар болгохын төлөө хичээлгүй яах билээ. Гэвч бидний цаг хугацаанд хязгаар бий. Дэлхийн нөгөө талд байгаа галт уулын тэсрэлтээс бид яаж хүмүүсийг сэргийлэх юм бэ? Бас тэгээд террорист халдлага, өлсгөлөнгөөс ? Энэ бүх золгүй үйл явдлын тухай мэдээг бид тэдэнд тусалж огт чадахгүй нь гэдгээ мэдэж байгаа хэрнээ л үздэг.
Үйлдэл хийх боломжгүй үйл явдлуудын талаар ийм их мэдээлэл авах үед тархи хар аяндаа золгүй хохирогчийн дүрд тоглож эхэлдэг. Ямар нэг үйлдэл хийх ёстой гэсэн импульс, төрөлх зөн совингууд маань унтарч эхлэх ба хүмүүс идэвхгүй болдог. Шинжлэх ухаанд үүнийг “олдмол сулбагар байдал” гэж нэрлэнэ.
Монгол
