Нэгэн удаа аав ингэж ярьж билээ. “Бага байхад хажуу айлын загас шарж идэх өдөр хоолны үнэр нь манай гэр хүртэл ханхалдагсан. Тэгэх бүрт тэр үнэрээс болоод ходоод хоол нэхнэ. Хажуу айл маань тийм ч чинээлэг гэхээргүй айл байсан хэдий ч сардаа 2-3 удаа амар загас шарж иднэ. Шарсан загасны үнэр ханхлах өдөр шүлсээ гүдхийтэл залгивч цаагуур сэтгэл хөндүүрлэнэ. Манайх ядуу айл байсан болохоор махтай хачир хийж өгөөч гэж нэхэж чадахгүй. Балчир миний сэтгэлд энэ бүхэн шарх болж үлдсэн юм. Тосгоны нэг хоёр айлаас бусад нь бүгд ядуу зүдүү амь зуудаг үе байсан болохоор ядуу байна гэдэг хүнээс ичих зүйл биш байсан ч, яагаад ч юм ядуурлын талаар их бодох болсон.”